Een marathon is voor Piet Wiersma niet lang genoeg. De Nederlandse atleet heeft meer kilometers nodig, minstens het dubbele. Zondag scheelde het maar drie seconden of hij had de prestigieuze Zuid-Afrikaanse Comrades Marathon, met een lengte van 87.701 meter, op zijn naam geschreven. Zo’n kleine marge, na een wedstrijd van vijf uur en een kwartier. Wiersma is er een paar uur na afloop nog niet helemaal uit wat het met hem doet. ‘2,23 seconden was het volgens de tijdwaarneming’, zegt hij aan de telefoon. ‘De eerste twee uur erna voelde ik me er slecht over, maar nu het begint te bezinken is het toch wat anders. Ik ben al met zeker honderd mensen op de foto gegaan. Ik ben nu een beroemdheid hier in Zuid-Afrika. De Comrades is de grootste ultramarathon ter wereld, belangrijker dan het WK.’ Over de auteur Erik van Lakerveld schrijft sinds 2016 over olympische sporten als schaatsen, atletiek en roeien. De wedstrijd tussen de Zuid-Afrikaanse steden Pietermaritzburg en Durban is als ultramarathon de oudste in zijn soort. De eerste editie van ‘ the ultimate human race ’, zoals de organisatie het noemt, was in 1921. Het is een loodzware onderneming en toch doen er nergens zoveel lopers aan een ultramarathon mee als aan de Comrades Marathon: 20.000 dit jaar. Een van die deelnemers: Piet Wiersma. 25 jaar oud, opgegroeid in het Groningse Wildervank, maar nu als masterstudent woonachtig in Turijn. Hij volgt er een opleiding waarin internationale samenwerking centraal staat. Op de website van de organisatie van de Comrades Marathon werd hij niet als kanshebber voor de zege opgevoerd, maar zelf rekende hij zichzelf daar wel degelijk toe. ‘Ik wist dat ik in de beste vorm van mijn leven was.’ Onderweg naar Durban zit Wiersma lang weggedoken in een pelotonnetje lopers. Hij wil zijn krachten sparen. Terwijl enkele durfals hun vroege aanvalspogingen zien mislukken belandt de Nederlander steeds verder vooraan tot hij na 70 kilometer en zo’n 4 uur lopen zich in een kopgroep van drie bevindt met de Zuid-Afrikanen Tete Dijana en Edward Mothibi, respectievelijk de winnaars van 2022 en 2019. Na een demarrage van Wiersma, die een aantal drankposten heeft gemist, volgt een aanval van Dijana. De Zuid-Afrikaan weet een voorsprong van een kleine minuut op te bouwen, maar de laatste kilometers blikt hij steeds nerveus om. Hij heeft door dat Wiersma aan het inlopen is. Elke kilometer komt Wiersma dichterbij tot hij Dijana bijna aanraken kan, maar dan is daar de finish. ‘Ik had niet gedacht dat ik nog zo dichtbij kon komen. Ik heb mijn eindsprint te laat ingezet.’ Dijana komt na 5.13.58 uur over de meet. Wiersma een paar tellen later: 5.14.01. Derde wordt Mothibi in 5.17.34. Zo snel, bijna 17 kilometer per uur, is er in de 102-jarige geschiedenis niet eerder gelopen. Het oude parcoursrecord richting Durban stond sinds 2016 met 5.18.19 op naam van David Gatebe. De Groninger loopt al sinds zijn jeugd en mikte aanvankelijk op baanwedstrijden van 5.000 en 10.000 meter. In 2019 kwam het besef dat hij op die onderdelen de top niet zou bereiken. ‘Ik kwam fysiek tekort op die andere gasten.’ Dat geldt ook voor de normale marathon. In februari debuteerde hij met 2.18.59 in Sevilla, net wat trager dan Sifan Hassan later in Londen zou zijn. Een degelijke tijd voor een subtopper, maar ver verwijderd van de internationale marathontop. Bij een wedstrijd van 60 kilometer over onverhard terrein, een ‘trail run’, ontdekte hij zijn talent. Hij won in zijn eerste poging. Dat hij een kilometervreter is bewees hij vorig jaar ook op het WK 100 kilometer. Hij werd ondanks blessureleed derde en nam zich voor om dit voorjaar het wereldrecord op diezelfde afstand aan te scherpen. Maar vorige maand, tijdens zijn recordpoging in de Litouwse hoofdstad Vilnius, kreeg hij na 70 kilometer kramp. Moest hij niet beter zijn lijf sparen voor de Comrades Marathon? Hij stapte uit en zag hoe Aleksandr Sorokin het wereldrecord aanscherpte tot 6.05.35 terwijl Wiersma voor de Litouwer uit had gelopen. In Vilnius leerde Wiersma een belangrijke les: maak keuzes. Ga niet met twee doelen in je hoofd een wedstrijd in. Van hinken op twee gedachten wordt geen loper beter. In Zuid-Afrika had hij maar één doel: winnen. Het lukte nét niet. Voor de sponsorloze student, in feite amateur, was dat niet alleen een sportieve tik. Winnaar Dijana kreeg 1 miljoen rand, tel daarbij een bonus van de sponsor op en Wiersma schat in dat de Zuid-Afrikaan 100.000 euro rijker is geworden. En hijzelf? ‘Mijn prijzengeld is 15.000 euro en over een premie heb ik geen afspraken gemaakt’, zegt hij. Ook dat was deel van de teleurstelling direct na afloop, maar die ebt langzaam weg. ‘Wat ik nu krijg is verreweg het meeste dat ik ooit verdiend heb. Hiervoor was dat 600 euro.’