De instructies voor het telefonische interview zijn duidelijk. Noel Gallagher (56) wenst niet te praten over zijn familie (lees: zijn broer Liam, met wie hij al jaren in grote onmin leeft). En bij vragen over een eventuele reünie van Oasis, de legendarische britpopgroep waarvan hij en diezelfde Liam de spil vormden, zal het gesprek meteen worden beëindigd. Dat laatste is jammer, want het is enkele dagen nadat Manchester City gehakt heeft gemaakt van Real Madrid . En zei Noel Gallagher niet ooit dat als ‘City’ de Champions League zou winnen – 10 juni spelen ze de finale tegen Inter – hij meteen zijn broer zou bellen om de band te herenigen ? “Natuurlijk, ik probeer bij alle wedstrijden van de club aanwezig te zijn. Het was fuckin’ unbelievable , wát een avond. We hebben al veel moois beleefd sinds Guardiola de boel overnam, maar dit sloeg alles.” “Ik ben al vijftig jaar supporter van Manchester City en dit was echt een van de beste wedstrijden die ik zag. Na afloop heb ik wat spelers ontmoet, Pep ook. En ja, er zijn wat lagers naar binnengegaan. Maar ik heb het rustig gehouden, we hebben nog niet gewonnen.” “De Nederlandse competitie is bij ons niet te zien, dus ik weet er niet heel veel van. Maar natuurlijk: ik ken Johan Cruijff, ik ken Ajax. Ik weet dat ook dat er een grote rivaliteit is tussen Ajax en PSV. En ik weet wat er onlangs is gebeurd toen West Ham tegen AZ speelde…” “Op de foto zie je de middenstip van Maine Road, het oude stadion van Manchester City. Die ligt nu in een plantsoen in een woonwijk. Voor de foto hebben we er onze instrumenten en geluidsapparatuur neergezet. Maine Road was tien minuten lopen van het huis waar ik ben opgegroeid. Ik kom uit zo’n echte socialewoningbouwbuurt.” “Een loner. Alleen maar geïnteresseerd in voetbal en muziek, wat nog altijd mijn enige interesses zijn. Als het om voetbal ging, was er alleen City natuurlijk. Wat betreft muziek viel ik allereerst voor punkbands als The Sex Pistols, The Jam, The Damned en Buzzcocks. Later kwamen Joy Division en The Smiths. Daarna The Stone Roses en Happy Mondays. En toen was er Oasis.” “Geweldige gitarist, geweldige vent ook. Het is een privilege met hem bevriend te zijn. We lopen de deur niet plat bij elkaar, maar we appen veel. En soms werken we samen.” “We hebben belachelijk veel met elkaar gemeen. We komen allebei uit ongeveer dezelfde buurt in Manchester, zijn allebei gitarist en songschrijver, hebben allebei Ierse ouders en zijn allebei gek van Manchester City.” “Het idee ontstond na de opname van Pretty Boy . Via via heb ik contact gezocht met Robert Smith. Ik heb hem de track gestuurd and he fuckin’ loved it . Pretty Boy klonk al een beetje als The Cure, maar hij heeft er in zijn remix echt een Curenummer van gemaakt, geweldig.” “Ik ken Smith niet persoonlijk, maar uit de e-mailconversatie die ik met hem voerde, krijg ik het idee dat hij echt heel grappig is.” “Songs schrijven is niet makkelijk, maar het is ook niet moeilijk. Soms komen ze vanzelf, soms niet. Het is eb of vloed. Wat me wel duidelijk is geworden: in de winter lukt het me zelden. De lente is mijn productiefste tijd van het jaar. Ook de songs voor dit album schreef ik in de lente. Gitaar op schoot, iPad bij de hand om songtitels en teksten te noteren.” “Man, ik doe maar wat. Ik weet niet eens dat die akkoorden zo heten. Je hebt mensen die dat allemaal precies weten, maar dat zijn geen songschrijvers. Ik weet helemaal niets van muziektheorie.” “Ik heb me zelf gitaar leren spelen door met platen van anderen mee te spelen. Eerst doe je een baslijntje van New Order mee, later probeer je akkoorden. Het is een kwestie van kopiëren, eigenlijk.” “Zo ging ik als songschrijver ook te werk. Ik heb songs leren schrijven door mensen na te doen: David Bowie, The Kinks, The Beatles natuurlijk, Johnny Marr. Ik haal nog steeds veel inspiratie bij anderen, ik maak daar geen geheim van. In mijn songs is vijftig procent van mijzelf, de andere vijftig procent is gekopieerd.” “Ik heb er vaker gewerkt, dus ik ben er wel aan gewend. Maar het is heilige grond natuurlijk, zeker Studio B, waar de Beatles vooral opnamen, heeft een heel bijzondere vibe . Maar als je daar aan het werk bent, moet je The Beatles maar gauw vergeten. Zij waren de allergrootsten, daar kom je nooit bij in de buurt. Echt niet dat iemand ooit nog iets beters gaat maken dan A Day in the Life .”