Prins Harry koos zijn woorden niet voorzichtig, dinsdag in de Britse rechtbank tijdens zijn zaak tegen het Britse krantenconcern Mirror Group Newspapers (MGN). In zijn getuigenverklaring vroeg hij zich af “hoeveel bloed er aan hun typende vingers” moet kleven “voordat iemand deze waanzin een halt toeroept”. Op de vraag of de 38-jarige prins in de Londense rechtszaal is verschenen om die ‘waanzin’ dan maar zelf te stoppen, antwoordde hij: “Dat is mijn hoop”. Want de staat van de Britse pers én van de Britse overheid is op een ‘dieptepunt’ aanbeland, meent hij. Het is de meest radicale en gewaagde poging tot nog toe van prins Harry om de Britse boulevardpers te beteugelen. Samen met een groep andere (beroemde) Britten probeert hij in de zaak tegen MGN, uitgever van de tabloids Daily Mirror , Sunday Mirror en The People , aan te tonen dat sommige artikelen over hem (en anderen) zijn geschreven op basis van ‘onrechtmatig verkregen informatie’. Onder meer de voicemail op zijn telefoon zou daartoe zijn gehackt. Het gaat om de periode 1996 tot 2009. Harry was toen tussen de 12 en 25 jaar en zou naar eigen zeggen voortdurend door tabloids zijn aangespoord om onverstandige dingen te doen. Dan konden de kranten daarover schrijven en verkochten zij goed. Hij noemde die werkwijze dinsdag ‘verachtelijk’. Het is geen geheim dat Harry – de jongste zoon van koning Charles – en de Britse tabloids geen vrienden zijn. Harry’s moeder, prinses Diana, verongelukte in 1997 toen zij in Parijs op de vlucht was voor paparazzi. Hij zegt het als ‘zijn levenswerk’ te zien om ervoor te zorgen dat media meer verantwoording moeten afleggen. De tabloidpers vormt, zo zei hij al eerder, “het moederschip van alle internettrollen”. Van dit online pesten is zijn vrouw Meghan Markle een belangrijk slachtoffer. De boulevardbladen willen zijn huwelijk vernietigen, concludeerde de prins in de rechtszaal. Harry trok al wel vaker van leer tegen de tabloids, zoals in zijn boek Reserve en in Netflix-documentaire Harry & Meghan . En passant verdiende hij daarmee zelf vele tientallen miljoenen euro’s. Met enig cynisme kon over die aanvallen dus nog worden gezegd dat hij een financieel slaatje sloeg uit zijn ruzies met de media. Maar in de huidige rechtszaak is dat anders. Een rechtszaak kun je immers ook verliezen. In dat geval zal dit alles de prins, die afstand deed van troonopvolging, juist veel geld kosten. Bovendien bleek dinsdag dat een kruisverhoor door een vooraanstaand advocaat iets volkomen anders is dan een interview met een goedgezinde documentairemaker. De prins begon weifelend, analyseerde BBC-koningshuisverslaggever Sean Coughlan. Al kwam hij gaandeweg de dag wel iets beter op gang. Het patroon: de MGN-advocaat probeerde hem vast te pinnen op details, Harry wilde het liever hebben over de meer algemene werkwijze van tabloids. Het was voor het eerst sinds eind negentiende eeuw dat een vooraanstaand lid van de Britse koninklijke familie zo uitvoerig getuigde in een rechtbank. Liever schikt zij buiten de rechtbank, want de aantrekkingskracht van het koningshuis schuilt in de mystiek en geheimzinnigheid die eromheen hangt. Een getuigenis onder ede behelst het tegenovergestelde: volledige openheid van zaken. Harry’s getuigenis richt zich op 33 artikelen. De prins beweert dat die zijn geschreven met behulp van hacking en de inzet van privédetectives. In afzonderlijke rechtszaken heeft hij ook de strijd aangebonden met andere krantenuitgevers. MGN heeft in het verleden toegegeven dat haar kranten jarenlang telefoons hackten voor verhalen. Maar volgens het bedrijf niet de telefoon van Harry. Wel bood de MGN-advocaat aan de start van het proces excuses aan voor één artikel in The People . Bij het schrijven daarvan huurde het blad in 2004 een private onderzoeker in. MGN accepteert dat tegenover die fout ‘een passende schadevergoeding’ moet komen staan. De andere beschuldigingen ontkent het bedrijf. Aan Harry de taak om het tegendeel te bewijzen. Woensdag getuigt hij verder. De memoires van prins Harry zijn een enorm verkoopsucces De memoires van prins Harry zijn in het Verenigd Koninkrijk het snelst verkopende non-fictieboek sinds die cijfers worden bijgehouden .